دامنه های چهار فصل اش را
پیش تر بیا
نقشه جغرافیای عشق
بی تو سراسر زمستان است
پیش تر بیا
تا طلوع کند از پشت شانه ات
ماه
قدم هایم
تشنه ی پیمودن
کوهپایه هایت
پیش تر بیا
تا که ابری شوم
سایه گستر
تب تابستانی ات را
پیش تر بیا
.
.
...
روح وحشی
گاهی دیگر انکار واقعیت ممکن نیست . او خود را همچو باد زمستانی چونان بر صورتت می کوبد که تمام پیکرت به رعشه دچار میشود.
دیگر خودفریبی و امید واهی معنا نخواهد داشت . نشانه ها همچو خورشید در آسمان روز ، در زندگی ات خودنمایی می کنند و تو باید بپذیری که به پایان راه رسیده ای .به نقطه ی صفر امید !
روح وحشی
زمان می گذرد
عجول و بی توقف
چونان که تو را نمی بیند
و یا تو را هیچ می انگارد
و تو همچو کنه می چسبی به دیروز
گاه قلبت ساز میزند
گاه ذهن آشفته ات
و ناگهان می جهی به عقب
و در یک مشت پوسیدگی
انبوهی از ماندگی
فرود می آیی
و در میان آن گل و لای به دنبال زندگی میگردی
آری زندگی
شاید بهانه ی زندگی
خوب می دانی گذشته ها مثل الکل تصعید شده اند
بوی آن وجودت را پر کرده
مست شاید
ولی جام خالی ست
و رخوت افیونی آن تو را چنگ می زند
پای رفتن ات را می شکند
و یا زنجیر می کند
تا پایت به امروز نرسد
زمان می گذرد
و تو بوی دیروز می دهی
بوی انقضا ...
روح وحشی
آنجـا روم کـز اشک غـم دریـا نباشد
غیر از سبو خونین دلی آنجا نباشد
دامـن زمهـر و محبـت کشیـدم کـز مهربـانی
در زندگانی سودی ندیدم
اشک ندامت به چشمم گشودی خوابم ربودی
با آنکه بودی صبح امیدم
رفتـی و آتش زدی محفلم را
چون تار مویت شکستی دلم را
فغان کز محبت نداری نصیبی سرا پا فریبی
می نابی اما به جـــام رقیبی سراپا فریبی
به جز مرغ شب یاری ندارم
به آســودگان کـاری نــدارم
عشق تو باشد به عالم غم من
ای مایــه غــم ببیــن عالـــم من
دردا کـه عشــق آتشیـن جـز خـون دل حاصل ندارد
سرگشته چون موجم ولی دریای غم ساحل ندارد
مینویسم و می دانم بیهوده است . واژگانم فسرده و خزیده به کنج تاریک نومیدی .واژگانم بی پر و بال اند .
اتاق بوی اشک می دهد و پنجره پشت اندوه بغض کرده است.
مینویسم و می دانم بیهوده است اما این تنها راهی است که میتوانم سوگ دل را التیام بخشم و گاهی روزنه ای بگشایم برای لغزیدن جرعه ای لبخند به گلوی آن ...
مینویسم ...صادقانه و بی نقاب . از دردی که جانم را به صلیب کشیده و ذهنم را به اسارت خویش درآورده .
این تنها راه زنده ماندن من است ...
نوشتن !
آهسته و پیوسته
میبوسمت
چونان که لبانم به سجده اند
درگاه عشق را
و تو
در سکوت "مطلق"
سر میکشی جام این معجزه را
...
برای مستی یک عمر کافیست
خاطره ی حظ چشمانت را
وقتی بی دفاع
درمیان بوسه هایم
لذت را صعود میکردی
..
و من هنوز مست آن لحظه ام
سقوط لبانت
بر دامنه ی تب دار گونه ام
تا لب های لرزانم
.
دست هایت در پی کبوتران ترسان
در جستجوی قفس
چه شیرین دلهره ای
در جان عاشقم افکنده بود
.
.
.
همان یک روز ویرانم کرد
در خرابات چشمانت
روح وحشی
بر خود می لرزم
همچو بیدی خزان زده
که دست و پا میزند در دهان سرد باد
استخوان هایم تَرک میخورند
و صدایش
صدای رنج آورش
به درد می آورد دل ِ زمین را
میشمارم
رسیدن بهار را
که نمیرد در من شوق زندگی
و تکرار می کنم مدام
در میان لب های ِ کبود امید
آیا خواهم دید
شکفتن آذر را در روزگارم
آیا خواهم خفت
در میان بازوان مهر
آیا خواهم زیست آغوش امن تو را
دگرباره؟
عریانم
همچو سنگی که سینه سپر می کند موج ها را
و زمان آرام آرام
می بلعد پیکرش را
عریانم
همچو زنی با چشم های شیشه ای
گیسوانی آشفته
و پیکری گچین
که خفته بر سنگی سرد
در انتظار دهان حریص خاک
.
.
.
عریانم
مثل مرگ
...
روح وحشی
پ.ن. عریانم از تو ...ای زندگی
گاهی باید روبروی خود ایستاد
چشم در چشم
لمس سرد انگشتان بر هم
حقیقت
چه مجاز
گاهی باید به خود لبخند زد
سریده شوری اندوه بر لبان
مماس بر رنج
ورق زد خوشبختی را
و بر بخار نشسته
هجی کرد لبی را
خندان
با سایه ی یک شبنم
از چشمه ی دریاها
گاهی باید
عریان شد با خود
عریان بود بی خود
بی هیچ ترس
غرق شد در تمام سالیان
ترک های کویر
برف های زمستان
زخم های زمین و زمان
وبرآمدگی های شهوت
گاهی باید
خود بود
صریح و گستاخ
میخزد از دستان فصل ها
و می چسبد به سقف اتاقت
دیگر علف هم سبز نمیشود
زیر پای هیچ انتظار
پنجره ها خاک خواهند خورد
و لبخند بر صورت خشک
وقتی روزگار قطبی میشود
تاریکی دست نخواهد شست از زندگی
و دیگر هیچ گلی نخواهد رویید در باغچه ها
اما عشق خواهد زیست
بی امید
بی خورشید
بی پنجره ای باز
بی لبخند
خیره به هیچ کجا
آری عشق خواهد زیست
در خلوت خویش
و بی صدا خواهد گریست
دلتنگی را
...