ادب یک جور نقش بازی کردنه . نقابی که خوشایند دیگرانه و به نوعی نیاز به دریافت احترام از بیرون رو در افراد ارضا میکنه .
زمانی که دل و زبان یکی نباشه میشه ریا و فریب و اینگونه ادب هیج ارزشی نداره . و متاسفانه ادب همینه !
اما دل های مهربان ؛ ادبی درونی و به زبان شیرین دل دارند که با واژه های ساده و صمیمی و بدون کلمات متظاهرانه ؛ حس خوب محترم بودن و دوست داشته شدن رو به فرد مقابل میده .
ادب یعنی اینکه ببینی اون فرد در غیاب دیگران چگونه حرف میزنه و چگونه می اندیشه .
هشیار باشیم که فریب افراد زبون باز رو خوردن نشان از ضعف شخصیت ما داره .
بیشنر مراقب خودمون باشیم .