ما هر چقدر مهربان و قوی باشیم گاهی دلمون یه شونه ی امن و محکم ؛ یه دست نوازش پر از مهر خالصانه میخواد تا بهش تکیه کنیم و آروم و بی دغدغه باشیم و شاید چند قطره اشک بریزیم . در سکوتی بی قضاوت ...
والله منم آدمم ...
هر کی به من میرسه ازم توقع داره .
تو مهربونی
قوی هستی
منطقی هستی
باشعوری
با ...
خلاصه چن تا هندونه ی حسن آبادی میذارن زیر بغلت و تو هم مجبور میشی زیر بار اینهمه برچسب محکم وایسی و خم به ابرو نیاری .
اینا یه جورایی ابزار کنترل هستن و کمک شون میکنه از زیر بار مسئولیت انسانی خودشون هم شونه خالی کنن !
ته ماجرا اینه که بهتره لال بشی و بری یه گوشه بیصدا بمیری .. که هیچ کس تووی این دنیا بهت رحم نخواهد کرد و شک نکن سلام ل... بی طمع نیست !
روح وحشی