شمعی شدم رو به خاموشی
نه از آن روی
که بیافروزم کاشانه ی دلت
شمعی
که رقص شعله اش
سوختن اش
آب شدن اش
ملعبه ایست
کودکانه هایت را
تا دلت غنج برود
وقت خواندنم
از آن دورترین نزدیک
...
سوختن از من
بازی و لبخند و حظ بسیار
از آن ِ تو زیبا چشم ِ غماز
..
مرا همین بس یار
.
کم کم ، کم میشوم
از چشم زندگی
بازیچه ای دیگر بیاب
روح وحشی