خیلی خوبه که کسی که دوسش داری و دوستت داره کنارت باشه و موقع سختی ها تکیه گاهت ...مدام قربون صدقه ات بره و محبت بارون ات کنه . اشکات رو پاک کنه و پلک هات رو ببوسه . موقع آشفتگی و درد محرم دلت باشه .هم فکر و هم دل و هم زبون ات باشه.
اما مهمتر از اون اینه که تو یکی رو دیوانه وار دوست داری . طوری که از همون سهم ناچیزی که خدا از زندگی بهت داده با کمال میل بگذری تا اون آدم خوشحال باشه ...و اون سهم چیزی نباشه جز خود اون و بودنش ...
آره مهم اینه که با وجود اینکه بینهایت دوسش داری چون تو رو نمیخواد محو بشی و تنهایی عاشقی کنی ... تووی دلت و تنهاییت قربون صدقه اش بری و براش دعا کنی ... اشکات رو قورت بدی و به زور هم شده بخندی و دستت رو بذاری روی زانوت و بلندی شی و بگی ...
خدایا شکرت که حداقل اون به خواسته اش رسید ."نبودن و محو شدن من از زندگیش ".
گاهی میرسی به اینجا و دیگه هیچ کاری ازت بر نمیاد جز منتظر مرگ بودن .
روح وحشی