کم کم فراموش میشوی
فراموش میکنی
سلول های خاکستری
عجیب مهارت دارند
در پوسیدن زمان
دل اما
با هر بهانه ای
هنوز در آغوش خاطره ها
آرام میگیرد
همچو کودکی در میان بازوان مادر
...
سخت نگیر
بر خود
بر دل
روزگار زمین زدن را خوب می داند
..
انکار
فریادی ست رسا
بر بودن
.
سکوت علامت درد است
روح وحشی