زندگی همین است که میبینی . به دنبال معنا و مفهوم بودن مشغله یا بهتر است بگویم مفری است که خودمان برای خودمان درست کرده ایم تا از حس پوچی فرار کنیم .
حس پوچی هم ناشی از همین نگرش است که به دی ان ای ما نفوذ کرده و ما را با این پیش شرط به دنیای خاکی فرستاده . بیایید اسمش را بگذاریم بدگشت در مقابل فرگشت !
تناقض کلیشه ی ذهنی ما با حس غریزی مان هیچ دستاوردی ندارد به جز همین حس پوچی .
حالا بیایید فرض کنیم که زندگی فقط زندگیست . و معنا و مفهوم هیچ محل اعرابی در این وادی ندارد .
کلا ذهنمان را از شرطی شدگی ها در مورد زندگی رها کنیم .
آن وقت براحتی میبینیم که زندگی پر از رنج و گاهی لذت است . دردمان می آورد ، خوشحالمان میکند ، بیمار میشویم ، بهبودی یافته و ادامه می دهیم و در نهایت میمیریم ...
همین !
این روند واقعی زندگیست .
نه رمان است و نه تراژدی .
یک طنز تلخ !
میتوانیم بگذاریم چرخش بچرخد این زندگی .
میتوانیم چرخش را روغن کاری کنیم و تعمیر و ...
میتوانیم چوب لای چرخش کنیم .
میتوانیم کلا چرخش را بشکنیم و خلاص !
هر کاری به جز چسباندن چیزی عاریه ای به نام معنا و مفهوم !
روح وحشی
+خود فریبی را متوقف کنیم . بله شجاعت میخواهد .
بپذیریم نامعنایی زندگی را اما ادامه بدهیم ...
گاهی بپذیریم اما از سر خستگی کلهم کات اش کنیم .و غزل بای بای را بسراییم . اگر به این نقطه رسیدیم ...
اول برویم یک رستوران شیک و غذای خوبی بخوریم . بعد به پارک و بستنی خوران و ...
اگر هم شد یک راندوو هم چاشنی اش کنیم .
بعد ...
بعید میدانم که هنوز هم بخواهیم کات اش کنیم .
این خاصیت ما و زندگیست !
++دنیا فرق است بین بی معنایی و نامعنایی
بی معنایی در مقابل معناست
نامعنایی یعنی کلا حرف از معنا و بی معنا جایگاهی ندارد .